Jeżeli w Twoim domowym labie ląduje serwer Cisco UCS, to być może nie chcesz by działał 24/7. Prąd jest drogi, szumi to niemiłosiernie i jak nie masz serwerowni w garażu to po paru dniach będziesz miał dość odgłosów serwerowni w swoim domu. Z drugiej strony leń siedzi w każdym z nas i nikomu nie chce się chodzić by tylko kliknąć przycisk by uruchomić serwer. Zatem najbardziej przydatny skrypt to ten, który pozwoli uruchomić serwer zdalnie.
Co prawda Python 3.11 wyszedł w październiku zeszłego roku to dopiero niedawno miałem czas przyjrzeć się nowościom i zmianom w tej wersji języka. Nie ma ich co prawda bardzo dużo, ale niektóre wydają się dość ciekawe i do zastosowania nie tylko przez zaawansowanych programistów. Sam jako domyślny język używam od wielu miesięcy wersji 3.10, którą uważam za stabilną. Spójrzmy zatem co przynosi wersja 3.11.
Wśród wielu serwisów udostępniających skrypty automatyzacji warto zwrócić uwagę na Cisco DevNet Code Exchange. Jest to platforma, na której zebrane są stworzone przez Cisco oraz niezależnych developerów i entuzjastów skrypty ułatwiające automatyzację produktów z ekosystemu Cisco. Jeżeli więc pracujesz z urządzeniami tej firmy na co dzień, to powinieneś mieć ten serwis w swoich zakładkach. Mój projekt, CMLNetKit, także znajduje się w tym repozytorium.
Ostatnio zastąpiłem mojego starego, wysłużonego (i głośnego) Junipera SRX urządzeniem Fortigate 30E. Firewall jest zainstalowany na brzegu mojej sieci domowo-labowej. Zapewnia mi między innymi zdalny dostęp do laba czy przestrzeni dyskowej na NAS. Jedną z kluczowych funkcjonalności jest zatem zdalny dostęp za pomocą SSL VPN. Ponieważ portal SSL VPN jest wystawiony na świat, to chciałem by prezentował się za pomocą publicznego certyfikatu podpisanego przez jedno z globalnych CA. Niestety mój firewall nie posiada funkcji automatycznego odnawiania certyfikatów Let’s Encrypt, dlatego czynność tą musiałem samodzielnie zautomatyzować. Pokażę Ci w jaki sposób wykorzystałem do tego Ansible.
Ostatnio realizowałem szkolenie, w którym dość często musiałem reinstalować system operacyjny Linux na maszynach wirtualnych. Sama reinstalacja systemu i jego późniejsza konfiguracja nie sprawiały mi żadnego problemu. Mam przygotowane playbooki Ansible, które konfigurują system, instalują odpowiednie pakiety i wgrywają ich konfigurację. Problem pojawiał się z jednym krokiem – pierwszym logowaniem i wymuszoną zmianą hasła. Na szczęście w Ansible jest moduł expect.
W zeszłym tygodniu, 25 marca, w ramach eventu AdminDays miałem przyjemność poprowadzić warsztaty/prezentację związaną z automatyzacją w środowisku sieciowym. W czasie spotkania pokazałem proces tworzenia skryptu w języku Python, który wykonuje proste czynności administracyjne związane z odczytaniem i rekonfiguracją interfejsu Loopback. Z samym urządzeniem połączenie następuje za pomocą protokołu RESTCONF, a jeżeli ten jest niedostępny to za pomocą SSH z wykorzystaniem biblioteki Netmiko. Skrypt, wraz z zestawem linków do podstawowych bibliotek, które każdy programista sieciowy powinien znać, znajduje się w repozytorium GitHub Szkoły DevNet.
W klastrach Docker Swarm możemy uruchamiać serwisy w dwóch trybach – global oraz replicated. Jeżeli wybierzemy pierwszy z nich, to na każdym węźle wchodzącym w skład klastra zostanie uruchomiona dokładnie jednak kopia serwisu. W trybie replicated wskazujemy, ile kopii serwisu chcemy mieć uruchomionych, ale to Swarm decyduje, na których węzłach zostaną one uruchomione. Możemy w pewnym stopniu na nie wpływać za pomocą tak zwanych placement constraints i placement preferences. Jest też parametr MaxReplicas, którego wsparcie napisałem dla biblioteki docker-py oraz do modułu docker_swarm_service kolekcji community.docker w projekcie Ansible. Korzytanie z niego jest bardzo proste.
Jak w każdym języku programowania także w Pythonie znajdziemy ciekawe i zastanawiające konstrukcje składni. Na przykład dziwnie wyglądające *args i **kwargs w języku Python. Dziś pokażę Ci w jaki sposób poradzić sobie w sytuacji, gdy wywołujemy funkcję, ale nie wiemy ile argumentów do niej zostanie przekazanych. Z taką sytuacją w świecie automatyzacji infrastruktury mamy do czynienia dość często. Rozwiązanie w tym przypadku jest banalnie proste.
Wiele osób zaczynających swoją przygodę z Pythonem jest zafascynowana elastycznością tego języka oraz składnią, która jest dość intuicyjna. Następnie zderzają się z problemem, że za bardzo chcieliby upraszczać, a co za tym idzie nie do końca poprawnie stosują różne operatory. Chyba najczęściej mylnie używane są operatory porównania == oraz is.
Gdy programujemy skrypty związaną z contact center, czy innymi aplikacjami z rodziny telefonii IP, bardzo szybko spotkamy się zadaniami, w których musimy przetworzyć numery telefonów. Z produktów związanych z telefonią numer uzyskujemy zazwyczaj w formacie E.164. Dane zapisane w różnego rodzaju bazach danych czy plikach tekstowych, które nasze skrypty będą przetwarzać, prawie na pewno nie będą zawsze zgodne z tym międzynarodowym standardem. Z takim problemem miałem do czynienia niedawno, gdy w projekcie dla mojego klienta pisałem dodatkowe skrypty do Amazon Connect, czyli call center w chmurze Amazona. W operowaniu różnego rodzaju formatami numerów telefonicznych pomogła mi biblioteka phonenumbers.