Jeżeli w Twoim domowym labie ląduje serwer Cisco UCS, to być może nie chcesz by działał 24/7. Prąd jest drogi, szumi to niemiłosiernie i jak nie masz serwerowni w garażu to po paru dniach będziesz miał dość odgłosów serwerowni w swoim domu. Z drugiej strony leń siedzi w każdym z nas i nikomu nie chce się chodzić by tylko kliknąć przycisk by uruchomić serwer. Zatem najbardziej przydatny skrypt to ten, który pozwoli uruchomić serwer zdalnie.
Dzisiaj chciałbym podzielić się z Wami wyjątkowym repozytorium, które zawiera zbiór biblioteki Python przydatne w automatyzacji. Wykorzystasz je w skryptach automatyzujących zarządzanie sieciami komputerowymi. Repozytorium dostępne jest na GitHub Szkoły DevNet dla wszystkich. Jest to projekt, który może zainteresować zarówno początkujących, jak i doświadczonych programistów sieciowych. A co w nim znajdziesz? Szczegóły poniżej.
Co prawda Python 3.11 wyszedł w październiku zeszłego roku to dopiero niedawno miałem czas przyjrzeć się nowościom i zmianom w tej wersji języka. Nie ma ich co prawda bardzo dużo, ale niektóre wydają się dość ciekawe i do zastosowania nie tylko przez zaawansowanych programistów. Sam jako domyślny język używam od wielu miesięcy wersji 3.10, którą uważam za stabilną. Spójrzmy zatem co przynosi wersja 3.11.
W zeszłym tygodniu, 25 marca, w ramach eventu AdminDays miałem przyjemność poprowadzić warsztaty/prezentację związaną z automatyzacją w środowisku sieciowym. W czasie spotkania pokazałem proces tworzenia skryptu w języku Python, który wykonuje proste czynności administracyjne związane z odczytaniem i rekonfiguracją interfejsu Loopback. Z samym urządzeniem połączenie następuje za pomocą protokołu RESTCONF, a jeżeli ten jest niedostępny to za pomocą SSH z wykorzystaniem biblioteki Netmiko. Skrypt, wraz z zestawem linków do podstawowych bibliotek, które każdy programista sieciowy powinien znać, znajduje się w repozytorium GitHub Szkoły DevNet.
Jak w każdym języku programowania także w Pythonie znajdziemy ciekawe i zastanawiające konstrukcje składni. Na przykład dziwnie wyglądające *args i **kwargs w języku Python. Dziś pokażę Ci w jaki sposób poradzić sobie w sytuacji, gdy wywołujemy funkcję, ale nie wiemy ile argumentów do niej zostanie przekazanych. Z taką sytuacją w świecie automatyzacji infrastruktury mamy do czynienia dość często. Rozwiązanie w tym przypadku jest banalnie proste.
Wiele osób zaczynających swoją przygodę z Pythonem jest zafascynowana elastycznością tego języka oraz składnią, która jest dość intuicyjna. Następnie zderzają się z problemem, że za bardzo chcieliby upraszczać, a co za tym idzie nie do końca poprawnie stosują różne operatory. Chyba najczęściej mylnie używane są operatory porównania == oraz is.
Gdy programujemy skrypty związaną z contact center, czy innymi aplikacjami z rodziny telefonii IP, bardzo szybko spotkamy się zadaniami, w których musimy przetworzyć numery telefonów. Z produktów związanych z telefonią numer uzyskujemy zazwyczaj w formacie E.164. Dane zapisane w różnego rodzaju bazach danych czy plikach tekstowych, które nasze skrypty będą przetwarzać, prawie na pewno nie będą zawsze zgodne z tym międzynarodowym standardem. Z takim problemem miałem do czynienia niedawno, gdy w projekcie dla mojego klienta pisałem dodatkowe skrypty do Amazon Connect, czyli call center w chmurze Amazona. W operowaniu różnego rodzaju formatami numerów telefonicznych pomogła mi biblioteka phonenumbers.
Na pewno nie umknęło Twojej uwadze, że w języku Python nazwy niektórych obiektów, zmiennych czy funkcji składają się z podkreśleń umieszczanych na początku, na końcu lub po obu stronach. Jest to celowy zabieg, konwencja i standard, który ma na celu uporządkowanie kodu zarówno pod względem semantycznym, funkcjonalnym jak i optycznym, czyli ułatwić jego czytanie. W dzisiejszym artykule wyjaśnię Ci jakie znaczenie mają podkreślenia w tych konkretnych przypadkach.
Ostatnio opisywałem kilka nowości, które weszły do języka Python wraz z wersją 3.9. Następstwem tego wpisu były pytania o to, która wersja Pythona jest najlepsza. Której wersji języka zalecam używać. Czy najnowsza jest najlepsza? A może stosować, którąś ze starszych? Odpowiedź na te i inne pytania znajdziecie w dzisiejszym artykule.
W krótkim artykule opisującym nowości w języku Python w wydaniu 3.9 zwróciłem uwagę na dwa operatory pozwalające na operowanie na zmiennych typu słownikowego (dict). W dzisiejszym wpisie w ramach Wtorków z Pythonem pokażę Ci kilka sposobów na łączenie dwóch lub więcej zmiennych słownikowych ze sobą. Pisząc swoje programy do automatyzacji bardzo często będziesz te operacje wykonywać.
W dzisiejszym artykule posługiwać będę się trzema zmiennymi słownikowymi. Zdefiniuje je w poniższy sposób. Zauważmy, że zarówno w zmiennej x jaki i z występuje klucz ‘a’, lecz ma przypisane inne wartości.
>>> x = {'a': 1, 'b': 2}
>>> y = {'c': 3, 'd': 4}
>>> z = {'a': 5, 'f': 6}
Pierwsza metoda łączenia ze sobą dwóch zmiennych typu słownikowego polega na wykorzystaniu metody update(). Gdy wywołamy ją jako metodę zmiennej x jako argument podając zmienną y, to zawartość zmiennej y zostanie doklejona do zmiennej x.
>>> x.update(y)
>>> x
{'a': 1, 'b': 2, 'c': 3, 'd': 4} W przypadku, gdy nazwy kluczy się powtarzają, wartość klucza w zmiennej, dla której metoda jest uaktualniana zostanie zaktualizowana
>>> x.update(z)
>>> x
{'a': 5, 'b': 2, 'f': 6} Dlatego ważne jest by dokładnie rozumieć kierunek działania metody update(). Wywołanie jej ze zmiennej z przyniosłoby następujący efekt.
>>> z.update(x)
>>> z
{'a': 1, 'f': 6, 'b': 2} Bliźniaczo podobna do powyższej jest metoda operatorów **. Wymaga ona jednak zapisania wyniku operacji w trzeciej zmiennej. Nie modyfikuje ona żadnej ze zmiennych, które łączymy jak to miało miejsce w poprzednim przykładzie. Została ona wprowadzona w wydaniu 3.5 języka Python. Nie jest ona zbyt intuicyjna w swoim zapisie i niewielu programistów z niej korzystało.
>>> u = { **x, **y}
>>> u
{'a': 1, 'b': 2, 'c': 3, 'd': 4}
>>> w = { **x, **z}
>>> w
{'a': 5, 'b': 2, 'f': 6} Jak widać w przypadku powtarzających się kluczy nadpisana zostanie wartość tego z lewej strony. Zaletą tej metody jest jednak to, że w pojedynczym zapisie możemy połączyć ze sobą wiele zmiennych słownikowych. Operacje łączenia wykonują się od lewej do prawej.
>>> t = { **x, **y, **z}
>>> t
{'a': 5, 'b': 2, 'c': 3, 'd': 4, 'f': 6} Połączyć dwie zmienne słownikowe możemy jeszcze tworząc trzecią zmienną jawną deklaracją typu, czyli dict(x, **y). Metoda ta działa jednak jedynie w przypadku, gdy wszystkie klucze w słownikach są tekstem.
W Python 3.9 wprowadzono operacje na zmiennych słownikowych za pomocą operatorów union (|) oraz in-place union (|=). Pierwszy z nich jest odpowiednikiem zapisu {**x, **y}.
>>> x | y
{'a': 1, 'b': 2, 'c': 3, 'd': 4}
>>> x | z
{'a': 5, 'b': 2, 'f': 6}
>>> x | y | z
{'a': 5, 'b': 2, 'c': 3, 'd': 4, 'f': 6} Sam operator | nie modyfikuje wartości żadnej ze zmiennych. Wynik operacji możemy przypisać do nowej zmiennej. Inaczej zachowuje się operator |=, który połączoną wartość zapisuje w zmiennej po lewej stronie wywołania. Jest on zatem odpowiednikiem wywołania metody update().
>>> x |= y
>>> x
{'a': 1, 'b': 2, 'c': 3, 'd': 4}
>>> y
{'c': 3, 'd': 4} Jak widzisz łączenie zmiennych słownikowych można wykonać na wiele sposobów. Wybierz odpowiedni dla swojego programu. Koniecznie pamiętaj, która metoda nadpisuje wartość jednej z łączonych zmiennych aby nie stracić przetwarzanych danych.