Znalazłem ostatnio ciekawą bibliotekę języka Python, która w pewien sposób dopełnia ideę Everything as a Code. Biblioteka ta pozwala na stosunkowo proste rysowanie graficznych diagramów za pomocą kodu języka Python. Możemy zatem śmiało mówić już o modelu Diagram as a Code. Biblioteka, o której mówię, nazywa się diagrams, a jej użycie jest bardzo proste.
Po opublikowaniu poprzedniego artykułu z cyklu “Wtorki z Pythonem” dostałem od jednego z czytelników pytanie, dlaczego tak dziwnie skonstruowałem wywołanie funkcji print(). Chodziło o zapis print("(%s,%s)" % (self.x, self.y)). W dzisiejszym artykule wyjaśnię, dlaczego taka konstrukcja była konieczna, oraz jak można ten sam wynik osiągnąć innymi sposobami. Odpowiednie formatowanie zmiennych by wyświetlić je na ekranie konsoli to jedna z podstawowych umiejętności jakie każdy musi posiadać.
Czy ma znaczenie, jaki obraz wyjściowy użyjemy do budowy naszego kontenera? Mało kto zaczyna od pustego kontenera. Zazwyczaj jako bazę bierzemy taki, który zawiera jedną z popularnych dystrybucji Linuksa. Czy ma znaczenie jaka to będzie dystrybucja? Jak się okazuje ogromne. Dlatego ja staram się budować swoje kontenery przy pomocy obrazów, które zostały stworzone na bazie Alpine Linux.
Współczesne języki programowania, zarówno te kompilowane jak i interpretowane, wykorzystują koncepcję programowania obiektowego. Polega ona na modularyzowaniu kodu programu na małe funkcjonalne części zwane obiektami. Są to swego rodzaju “klocki”, z których następnie składamy cały program. Są one na tyle uniwersalne, że używamy je w różnych programach. Obiekty te nazywane są klasami, które składają się z atrybutów (zmiennych) oraz metod (funkcji). Jedną ze specjalnych funkcji jest konstruktor klasy.
Gdy piszę różnego rodzaju skrypty w języku Python nie raz spotkam się z koniecznością wyświetlenia informacji na konsoli. Zazwyczaj wykorzystuję do tego systemową funkcję print(), lub bibliotekę pprint. Duża ilość informacji najlepiej zaprezentować w formie tabelarycznej. W repozytorium PiPy znajduje wiele bibliotek obsługujących tabele w ASCII pozwalających na wyświetlanie sformatowanych danych na tekstowej konsoli terminala systemu operacyjnego. Zaprezentuję Ci teraz moją ulubioną, bardzo prostą w użyciu bibliotekę PTable, która jest klonem popularnej biblioteki prettytable.
Ostatnio chciałem dokonać aktualizacji GitLab-a w moim domowym labie. Nie wyszło. Podnosząc wersję oprogramowania GitLab-a, od dwóch lat nie aktualizowałem wersji bazy danych, która jest niezbędna do prawidłowego działania. O ile wersja GitLab 13.1.4 nadal działała z PostgreSQL 9.6.2 (mimo że w dokumentacji jest zapisane, że to od dawna wersja niewspierana), to wersja 13.2 już ze starą bazą uruchomić się nie chciała. Aktualizacja bazy nigdy nie należy do prostych zadań. Pokażę Ci, w jaki sposób ja podszedłem do tego zadania i wykorzystałem dobrodziejstwo kontenerów. Nie jest to metoda zgodna z zaleceniami, które znajdziesz w dokumentacji, ale działa. I moim zdaniem do zastosowań w labie jest najprostsza i najszybsza. Aktualizacja kontenera bazy danych okazała się dzięki temu całkiem szybka i niezbyt skomplikowana.
W pierwszej części pokazałem jak definiować listę oraz w jaki sposób odczytywać pojedyncze, lub całe grupy elementów listy. Operacji na listach i jej elementach jest nieco więcej. Raz utworzona lista nie jest obiektem stałym i można zarówno modyfikować wartość każdego z jej elementów jak i dodawać oraz usuwać poszczególne elementy. Listy w Python pozwalają na przeprowadzenie tych operacji w prosty sposób. W tym artykule zaprezentuję Ci jak to zrobić.